Turbulente dagen

Hallo allen,

Ik vertrek nooit meer uit Passe Catabois. Misschien dat ik af en toe naar de markt in Beauchamp zal gaan of een ritje naar Port de Paix zal maken maar verder ga ik niet. Echt niet… Maar ik zal bij het begin beginnen. Isaac kennen jullie inmiddels en ook dat hij minder zwaar Haïti heeft getroffen dan verwacht. Door hem had ik meer tijd in Port au Prince dan gepland en die tijd heb ik gezellig doorgebracht met Esther, Michael en Levi. Goede gesprekken met een flesje Prestige op de buitentrap van het appartement terwijl je ondertussen lek geprikt wordt door de muskieten. Ik zie er inmiddels uit alsof ik ruzie gehad heb met een luchtbuks; overal bultjes. En een aantal mooie blauwe plekken om het af te maken. Ik ben door mijn gladde slippers en voorzichtige loopstijl tijdens een regenbui van de eerder genoemde trap gevallen. En voor wie het interesseert; het spreekwoord klopt. Als je van de trap afvalt, dan ben je inderdaad eerder beneden.
Op zaterdag ging mijn geplande vlucht niet door en zondagochtend zei men dat ze ook die dag niet zouden vliegen. Het reserveren van een plek op de maandagvlucht kon niet want het internet lag eruit. Lekker bezig.. Maar, was het advies, bel later maar terug. Een aantal keren gebeld en iedere keer bleef het advies hetzelfde. Tot half één, toen zei men opeens dat ze wel om 14.00 zouden vliegen! Op mijn vraag waarom dat me nu pas werd verteld was de reactie een laconiek “omdat we dat nu pas besloten hebben.” Bon Repos, de wijk waarin Hart voor Haiti staat, is een buitenwijk van Port au Prince en dus een heel eindje van het vliegveld af. Chauffeur regelen, erheen rijden, dat zou misschien net wel of net niet lukken! Daarom maar besloten om bij het oorspronkelijke plan te blijven en om op de maandag te vliegen. Tortug Air bleef problemen met internet houden en daarom zonder reservering maandagmorgen om 09.30 naar het vliegveld gereden. En gelukkig was er plek op de 14.00 vlucht. Na uitgebreid rondhangen konden we om 14.45 het vliegtuigje in. Om vervolgens na 5 minuten gevraagd te worden om weer uit te stappen. Er was een klein mechanisch probleem… Maar het oponthoud duurde niet lang want na 15 minuten mochten we weer instappen. En ik wou dat ik dat nooit had gedaan! Na 10 minuten kwamen we in een onweersbui terecht en dat is in zo’n klein vliegtuigje geen pretje! Nog nooit ben ik zo bang geweest! De turbulentie was enorm en het leek alsof we in een wasmachine zaten. Ik was er van overtuigd dat we zouden neerstorten en hoopte alleen dat het snel zou gaan, die tocht naar beneden! Alle mensen in het vliegtuig zaten te bidden en/of te zingen en, God zij dank, na een tijdje lieten we de bui achter ons. De turbulentie bleef, maar niet zo extreem, en na een achtbaan-achtige landing zaten we allemaal ademloos tot bezinning te komen. En daarna wisten we niet hoe snel we dat vliegtuigje uit moesten komen! Een grote Haïtiaan uit Miami bleef herhalen dat hij terug wel met de bus ging! Ik ben blij dat het even duurt voordat ik terug moet vliegen! Paterson, de motorchauffeur, stond me op te wachten en ik ben nog nooit zo blij geweest hem te zien! Volgens mij vond hij het allemaal reuze komisch! De rit per motor naar Passe Catabois was erg hobbelig doordat op stukken de grond is weggespoeld door de regen en dus alleen grote keien zijn blijven liggen. Maar dat scheelde me niets! Als je met een motor valt, dan val je tenminste maar een kleine meter voordat je de grond raakt. Op bepaalde plekken was het ook nog erg modderig maar al met al viel de rit best mee. Links van ons boven de bergen werd de lucht echter steeds donkerder en ik denk dat de bui van eerder mij achtervolgde. Akelig loeder! Paterson stopte letterlijk net voor het hek van het gastenhuis toen de eerste spatten regen vielen. Ik denk dat hij ook zo goed als droog is thuisgekomen maar na een gezapige start barstte na een tijdje de bui flink los. Marjolein en ik zaten op de veranda, schreeuwend om onszelf verstaanbaar te maken, en je kon door de regen de vallei voor ons niet meer zien. De rivier wordt nog steeds luider/hoger dus ik denk dat in de bergen ook flink wat is gevallen.
Maar ik ben weer in Passe Catabois! Terugkijkend op de afgelopen dagen zijn er veel dingen om dankbaar voor te zijn! Ondanks alle (mogelijke) gevaren een behouden terugkomst voor mijn familie en voor mij, mesi Bon Dieu/ God dank.

Groeten, Jacqueline


PS Chiel en Anouk, veel succes in jullie eerste schoolweek!