Lala

Hallo allemaal,

Ik merk dat ik alweer een tijdje in Haïti zit. Dat merk ik doordat het mij begint op te vallen wat mensen eten als ik een DVD zit te kijken! Normaal zie ik dat niet echt maar als ze nu in een scene een hotdog bij een kraampje halen, dineren of aan een bar nootjes eten, dan zie ik dat bewust. Ik zou 100 dollar betalen voor een zak Poesta nootjes! Maar ik mag over het eten hier niet klagen. We hebben sinds een paar weken een vrouw die voor ons kookt. Twee keer in de week, dinsdag en donderdag, wordt het eten rond 13.00 bij het ziekenhuis bezorgd. En lekker dat het is! Rijst met bonen, geit, spaghetti, een soort salade met rode biet en wortel, heerlijk. Ik ben niet zo’n koker dus het is mooi dat twee keer in de week iemand anders dat doet.

Loulou, het meisje met ondervoeding en tuberculose, doet het goed. Ze begint dik te worden. We stoppen met de extra voeding en proberen de zorg ‘terug te geven’ aan de moeder en grootmoeder. Over een paar weken zullen ze naar huis gaan dus we moeten weten dat ze de zorg krijgt die ze nodig heeft, ook thuis. Haar moeder is een drama-queen en is meer bezig met zichzelf dan met haar kind. En helaas wonen ze erg ver weg dus dat maakt het ook moeilijk om een vinger aan de pols te gaan houden. Jammer dat we haar op een gegeven moment moeten gaan loslaten en dat er geen afdeling Jeugdzorg is waaraan we haar kunnen overdragen.

Gisteren werd ik geroepen voor een vrouw die door een paard tegen haar mond was getrapt. Eén tand was er al uit en een aantal stonden aardig te wiebelen. Haar lippen en neus waren erg gezwollen. Maar ze zag er niet zo erg uit als Ilrick, de schoonzoon van Frere Jarl. Afgelopen zondag kreeg hij bultjes boven zijn oor en begon zijn hoofd en gezicht aan die kant op te zwellen. Maandag zag ik hem en ik kon mijn lach niet bedwingen. Hij zag er uit als een Teletubby! Zijn hele hoofd gezwollen en uit proportie, enorm grappig. Hij voelde zich ellendig en natuurlijk is het niet ‘netjes’ om dan te staan lachen. Maar hoe meer ik naar hem keek, hoe meer ik de lachkriebels kreeg. Je herkent het wel, erg moeten lachen in een situatie waarin dat niet kan. Gelukkig nam hij het me niet kwalijk en kon hij, als een boer met kiespijn, half meelachen. Geen idee wat hij had maar we hebben hem met antibiotica en antivirale medicijnen behandeld. Na een paar dagen herstelde hij goed en inmiddels ziet hij er niet meer uit als Lala.

De tijd is hier trouwens verzet. We zitten nu al op zomertijd en dat is even wennen. sOchtend is het nog net donker bij het opstaan en savonds is het opeens later dan je denkt. Maandagmorgen kwamen de mensen laat op gang. Veel mensen wisten niet dat de tijd was verzet. Ik weet zeker dat er mensen in de afgelegen gebieden zijn die er een half jaar niet achter komen dat ze een uur achter lopen. Maar het leven wordt hier toch niet geleidt door de klok, meer door de zon, dus voor hen maakt het niet uit. En ik had natuurlijk mijn telefoon en de klok verzet maar mijn wekker vergeten! Maandagmorgen stond ik om 06.15 op en na 15 min zag ik opeens dat het al half 8 was. Het duurde even voordat ik snapte hoe dat toch kon!

Groeten, Jacqueline