Goed plan maar...

Dag allemaal,

Soms denk ik dat het leren geduld te hebben één van de redenen is waarom ik naar Haïti moest. Ik ben niet zo geduldig en heb het liefst dat alles vlot en volgens MIJN planning loopt. In Haïti moet je dat snel afleren, anders wordt je gillend gek. Ik ben inmiddels al heel wat makkelijker geworden maar het blijft moeilijk. Er zijn zoveel dingen hier die je planning flink in de war kunnen gooien. Zoals vandaag dus.

Ik zou vandaag met Micheline en haar 3 kinderen naar Port de Paix gaan voor het HIV programma. Ook Nachelie, HIV en TB, zou meerijden. Dat bespaart ons weer geld voor een motortaxi voor haar afspraak die eigenlijk voor volgende week was gepland. Ik zou meteen van de gelegenheid gebruik maken om na te vragen wat er met een “vastzittende placenta” van vorige week was gebeurd, wat boodschappen te doen, te internetten met de vlottere verbinding in Port de Paix en (heel belangrijk!) om te kijken of er inmiddels geen Pringles waren aangekomen in de winkel.
Normaal gesproken komen Micheline en haar kinderen de avond ervoor naar het ziekenhuis want ze wonen ver weg. Nachelie woont dichterbij maar ook haar had ik gezegd dat ze de avond ervoor kon komen. Gisteravond waren ze er nog niet. Okay, misschien arriveren ze later in de avond, misschien morgenvroeg, dacht ik hoopvol. Vanmorgen met goede moed naar het ziekenhuis vertrokken, in de hoop dat ze er zouden zijn. Of in ieder geval Micheline en haar kinderen. Helaas, geen van allen was er. Nog even afgewacht maar nee, niemand kwam. Daar gaat het plan. De reden? Geen idee. Misschien is in de zone van Micheline meer regen gevallen en kunnen ze niet door de modder/over de rivieren. Misschien is één van de kinderen te ziek om te gaan. Ik hoop zo dat dat niet de reden is. Hun medicatie zal op zijn en een onderbreking van de behandeling is niet goed. Wanneer ze wel komen, geen idee. De geplande dag liep dus heel anders. En misschien komen ze vanavond maar kunnen we morgen niet weg door zware regenval. Plannen gaat hier dus niet om de planning zelf maar om het kunnen aanpassen van de planning aan de omstandigheden. Typisch Haïti. Het niet lopen volgens de planning ís de planning!

O ja, Plenty is niet meer! Mijn pompoenkind is ruig omgebracht door een passerende ezel! De ezel liep voorbij en zijn touw (waarmee hij vast had moeten staan!!)haakte zich vast en trok mijn Plenty zó uit de grond. Reddeloos verloren! De schapen en geiten blijven mijn planten opeten en de kippen zijn inmiddels zo brutaal dat ze mijn ochtendbanaan onder mijn neus weg van de tafel jatten. Het begon met zielig tokken om eten en nu kraaien ze allemaal victorie! In de voedselketen sta ik nog wel mooi boven ze maar dat lijken zij te negeren! Ik denk dat ik de vader en broer van juffrouw Anne, die hier een paar weken komen, maar een hek om mijn tuin laat lassen. Lief praten, dreigen, gemeen kijken, praten met de ouders, stenen gooien, ik heb alles geprobeerd. Het dierenvandalisme wordt steeds erger. Het hek lijkt van de dam dus ik maak maar een hek om mijn dam! En een gracht er omheen. Valkuilen met giftige pijlen onderin. Springbommen met verf waardoor ik meteen kan zien welk (onge)dier probeerde binnen te komen. Okay, okay, ik overdrijf. Hoewel, het houdt meteen ook mensen die aan huis komen in het weekend weg. Mmmm, twee vliegen, één klap…. En vliegen zijn er toch ook zat.

Groeten, Jacqueline

PS: Volgens mijn planning zou ik deze weblog op donderdagavond hebben toegevoegd aan mijn wegpagina. Volgens Haiti kon dit niet door slechte internetverbinding. Het plaatsen lukte dus pas op de zaterdagmorgen. I rest my case….