Mimi

Dag allemaal,

Afgelopen nacht was weer zweten maar de nachten waren de afgelopen week wat minder heet. Eindelijk! Oh, wat mis ik de Nederlandse herfst! De beuk voor het huis wiens bladeren schitterend van kleur veranderen, de ochtenden die knisperend fris ruiken, de mais die eraf gaat en waardoor de wereld opeens weer groter wordt, ik mis het! Voor jullie, trek zondagmiddag je stoute wandelschoenen aan en ga het bos in. Kijk om je heen en geniet van de wisselende seizoenen!

Met Rikevens, één van de melkbabies, gaat het niet goed. Hij kwam eind vorige week met een zwelling in zijn onderbuik en een rood, pijnlijk scrotum. Het leek een infectie en met antibiotica en pijnstilling ging hij naar huis. Na 5 dagen kwam zijn moeder met hem terug. De zwelling was groter geworden en hij leek veel pijn te hebben. We hebben geprobeerd om een echo te maken om te kijken wat er aan de hand was maar de echo-kop voor volwassenen werkt echt niet op het buikje van een baby van anderhalve maand. In La Point, zo’n uur hier vandaan, zit een kinderarts, dr Vilton, een geweldige vrouw. We hebben Rikevens naar haar doorgestuurd. De rit ernaar toe en het geld voor een dossier en de 1e opname heb ik de moeder gegeven. Hebben jullie haar gegeven. Zonder dat geld was er een grote kans dat de moeder nooit met Rikevens gegaan was. Simpel omdat de familie het niet kan betalen. De volgende dag hoorde ik via via dat Rikevens inderdaad was opgenomen maar wat er gedaan was kon men mij (nog) niet vertellen. Ik hoop echt dat ik hem weer terug zal zien in onze kliniek. Arm kereltje. Een volwassene in pijn is naar, maar een baby die lijdt en niet is te troosten is zoveel naarder.

Op het moment hebben we aardig wat TB-patiënten intern. Onder anderen een 16 maanden oude jongen wiens vader en 9-jarige broer al zijn overleden aan tuberculose, een vrouw met zoveel vocht in haar buik dat ze 9 mnd zwanger lijkt (mooie naam heeft ze trouwens; Jakline!), een jonge kerel die ingeteerd is tot alleen botten en vel en een jonge meid die naast TB ook HIV heeft en door een vriend ‘gedumpt’ is in het ziekenhuis en waarvan we de familie nog niet gezien hebben. En dan is er Adelene. Al lange tijd ziek en ze heeft alle hoop verloren. Ze wil haar medicijnen niet innemen en elke ochtend weer is er een strijd. Je hoeft niet aan TB te overlijden als je goede behandeling neemt. De behandeling duurt lang, 6 maanden, en bestaat uit het innemen van pillen. Simpel, toch? Niet als je je zo moe en ziek voelt dat zelfs omdraaien in je bed bijna teveel moeite is. Maar zij kan wel opgegeven hebben, wij niet! Ze is niet de eerste patiënt die zo ongemotiveerd aan de behandeling begint en die uiteindelijk na lange strijd opknapt en ons toont dat het de strijd waard is. Maar makkelijk is het niet! Een patiënt forceren om medicijnen in te nemen, zo niet goedschiks dan wel kwaadschiks, lijkt tegen alle ethiek in te druisen. Ze heeft de bijnaam ‘Mimi’ gekregen; kleine poesje. Die bijnaam kreeg ze omdat ze net als een klein poesje piept terwijl ze onder het innemen van pillen uit probeert te komen. En in het ziekenhuis weet iedereen alles. Ik was bij andere TB patiënten en zei tegen één van de meiden die wat rond liep te tutten; “En nu je medicijnen innemen”. Iedereen begon te lachen en riep in koor “Miss, zij is geen Mimi!”. Heerlijke mensen.

Groeten, Jacqueline