muggen (alleen boven de 16)

Dag allen,

Het is heet, erg heet. Naar mijn idee de heetste zomer sinds ik er ben. In april is het veel te vroeg begonnen en het blijft doorgaan. Hitte en enorm veel stof. Alles is droger dan droog en het fijne stof dringt overal door en gaat overal in zitten. Stoffen en vegen is een hopeloze taak. Het is zo wie zo al niet mijn hobby. Ik denk dat ik het stof gewoon een tijdje ga negeren en, als er in huis een mooie laag ligt, ga ik het gewoon aanharken.

Het telefoonsignaal is hier erg afhankelijk van waar je bent. Passe Catabois heeft waarschijnlijk het slechtste signaal van de hele zone. Als ik dienst heb moet ik dus altijd opletten dat mijn telefoon ergens ligt waar goed signaal is maar soms wisselt het signaal van plek of sterkte. Gisteravond lag ik in bed, hevig aan het proberen om ondanks de hitte te gaan slapen, en ik hoor beweging op mijn pad. Nu ben ik dat de laatste tijd wel wat gewend want door de droogte laten veel mensen hun dieren los lopen zodat ze zelf eten kunnen zoeken. Een paar nachten een ezel om het huis gehad (meest luidruchtige eters ter wereld!) en vorige week was het een pink, een jonge koe. Ik negeer dus wat er rond loopt want wegjagen duurt net zo lang als je zelf buiten bent; zodra je weer in bed ligt staat de ezel weer te GOMP-GOMP-GOMPEN. Maar gisteren werd er na wat geloop op de deur getikt. Ik dacht even dat het de ezel was die brutaal om wat water kwam vragen, maar nee, het was de wachter van het ziekenhuis. Twee telefoons, twee providers, twee signalen en nog steeds moest hij persoonlijk mij komen roepen. De patiënt bleek een 8 maanden zwangere vrouw te zijn die ondanks de door ons gestarte methyldopa toch een crisis kreeg door hoge bloeddruk. Ik hoop dat ze er doorheen komt.

Het leuke van dienst hebben is dat je soms wat meer tijd kunt nemen voor de patiënten tijdens het avondrondje. Overdag is er de drukte, aan het einde van de dag wil je gewoon naar huis, maar in de avond is het wat rustiger. Soms even bijpraten met bijv. de TB-ers, leren over cultuur of gewoon ouwehoeren met bijv. de operatiepatiënten. Er zijn gigantisch veel muggen op het moment en één van de operatiepatiënten begon er over te klagen. In zijn buurt waren niet zoveel muggen maar volgens hem werd hij er in Passe Catabois gek van. Ik keek hem verbaasd aan en zei dat we eigenlijk nooit muggen hier hebben. Als hij last van muggen had, dan had hij ze waarschijnlijk zelf meegenomen. “Ik muggen meegenomen??”, begon hij te protesteren. Hij zei weer dat er bij hem thuis niet veel muggen waren. Ze waren vast door iemand uit Port de Paix meegenomen! “Inderdaad,” zegt een man uit Chansolme, “Bij mij thuis zijn er ook niet veel muggen maar in Port de Paix wel. Daar komen ze vast vandaan.” Op een gegeven moment was het zo ver dat een andere operatiepatiënt van La Tortue beschuldigd werd van het meenemen van muggen want hij was vast door Port de Pax gekomen op weg naar Passe Catabois. En ik maar stoken! Terwijl ik dat doe zie ik door het raam dat Herick, een TB-er, en zijn vrouw buiten bijna van hun stoel vallen door het lachen want zij weten heel goed dat Passe Catabois stikt van de muggen en dat ik de boel aan het opnaaien ben. Na veel geplaag en plezier toch maar toegegeven dat er inderdaad veel muggen zijn in Passe Catabois en dat niemand ze meegenomen heeft. De boel komt wat tot bedaren totdat ik de verbanden ga controleren. De man die klaagde over de muggen was geopereerd aan een hydrocel, water in zijn scrotum. Ik trek zijn ondergoed naar beneden en zeg opeens bezorgd: “Ja, het lijkt inderdaad wel alsof je gebeten bent door een mug.” De man probeert te kijken en vraagt waar hij is gebeten. “Daar, dat lijkt wel een muggenbult.” zeg ik terwijl ik naar zijn geslachtsdeel wijs. Hilariteit alom. Heerlijk.

Afgelopen maandag hebben we twee patiënten, Unnocent en Esly, opgenomen met de verdenking van tuberculose. Allebei jonge kerels, allebei langer dan ik ben en allebei 47.2 kg. Allebei dus wandelende zakken huid met botten, geen greintje vet te bekennen. Allebei al maanden ernstig ziek en ik hoop echt dat ze het goed gaan doen met de behandeling. Herick, een andere patiënt met verdenking tuberculose, had een maand nodig om van een hoestende zak botten (cru gezegd maar waar) te veranderen in een man met wat onderhuids vet, wat meer energie en wat meer hoop voor een toekomst. Het is een lange weg, genezen van tuberculose. Moeilijk voor de patiënt om moed te houden en voor ons soms ook. En de patiënten die je verliest blijven je vaak langer bij dan de patiënten die naar huis gaan. Herick is echter een mooi voorbeeld dat er een weg terug is na maanden erg ziek zijn en ik hoop dat Unnocent en Esly ook die weg op zullen gaan.

Groeten, Jaqueline