Schone slaper
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
12 September 2015 | Haïti, Passe Catabois
Hallo allemaal,
Soms moet je hier accepteren dat je tekort schiet in de zorg die je kunt bieden. Je zou graag een behandeling willen aanbieden of kunnen doorwijzen naar een ziekenhuis waar die behandeling is te krijgen. Maar in plaats daarvan moet je de patiënt vertellen dat wat hij/zij nodig heeft niet in Haïti beschikbaar is of financieel buiten bereik. En dat daardoor de prognose erg slecht is. Deze week zag ik 2 vrouwen die ik graag linea recta naar de Nederlandse gezondheidszorg had willen sturen. Voor een kans op behandeling.
De eerste was een 56-jarige vrouw met een grote tumor in haar borst en uitzaaiingen in haar oksel. De tumor was zo groot dat de huid op het punt van open gaan was en waarschijnlijk krijgt ze daar een grote stinkende wond. Te laat voor het weghalen van haar borst en geen behandeling voor borstkanker in Haïti. Ze wilde de diagnose/prognose niet accepteren, niet horen, en wist zeker dat we een zalfje, een pilletje, hadden waardoor de tumor zou verdwijnen.
De tweede was een 24-jarige vrouw die 9 maanden zwanger was van haar tweede kind. Sinds 8 maanden had ze een grote, harde, vergroeide bult achter/onder haar linker oor. Hij groeide snel en was nu al zo groot als een appel. Het kauwen/slikken ging moeizaam en ze had veel pijn door de druk op het weefsel erom heen. Operatie om die bult te verwijderen was te gecompliceerd voor ons en verder is er in het land zo goed als geen Keel/Neus/Oor-chirurgie op dat niveau. Kwaadaardig of niet kwaadaardig, die tumor betekent voor haar een lijdensweg waarin we haar alleen kunnen ondersteunen met pijnbestrijding. Zij en haar moeder begrepen goed wat ik hen vertelde en dat het ‘pou BonDye/voor God’ was. Onze menselijke mogelijkheden schoten tekort.
En soms moet je hier accepteren dat je tekort schiet in de zorg die je kunt bieden maar knapt de patiënt zonder menselijke interventie heel goed op. Maandag werd er een 6-jarig jongetje door zijn oma binnengedragen. Hij oogde niet ziek; leek op een kind in diepe slaap. Maar een kind dat niet wakker te krijgen was sinds zondagmorgen. Geen andere symptomen, geen aanwijsbare redenen zoals bijv. gegeven kruiden, geen voorgeschiedenis. Als je hem kneep bewoog hij maar zijn ogen gingen niet open, hij maakte geen geluid. Maar hij at en dronk. Vreemd. Reden onbekend. Het verhaal paste niet bij bijv. een koortsstuip of epilepsie. Ik moet eerlijk zeggen; als hij volwassen was geweest dan had ik gedacht dat hij net deed alsof. Maar een 6-jarig kind doet niet alsof. We hielden hem voor observatie en per dagdeel werd hij wat meer wakker. Maandagavond begon hij te kreunen als je hem kneep, dinsdag begon hij uit zichzelf te bewegen en deed hij even zijn ogen open als je hem kneep, woensdag deed hij zijn ogen open als je hem riep en woensdagavond deed hij spontaan zijn ogen open en kon hij praten. Donderdag kon hij zitten en praten maar hij viel nog erg makkelijk weer in slaap. En geen bewijsbare reden voor dit “gedrag”. We stonden erbij en we keken ernaar, krabden ons op het achterhoofd en zagen hem gelukkig uiteindelijk weer naar huis gaan.
Groeten, Jacqueline
Soms moet je hier accepteren dat je tekort schiet in de zorg die je kunt bieden. Je zou graag een behandeling willen aanbieden of kunnen doorwijzen naar een ziekenhuis waar die behandeling is te krijgen. Maar in plaats daarvan moet je de patiënt vertellen dat wat hij/zij nodig heeft niet in Haïti beschikbaar is of financieel buiten bereik. En dat daardoor de prognose erg slecht is. Deze week zag ik 2 vrouwen die ik graag linea recta naar de Nederlandse gezondheidszorg had willen sturen. Voor een kans op behandeling.
De eerste was een 56-jarige vrouw met een grote tumor in haar borst en uitzaaiingen in haar oksel. De tumor was zo groot dat de huid op het punt van open gaan was en waarschijnlijk krijgt ze daar een grote stinkende wond. Te laat voor het weghalen van haar borst en geen behandeling voor borstkanker in Haïti. Ze wilde de diagnose/prognose niet accepteren, niet horen, en wist zeker dat we een zalfje, een pilletje, hadden waardoor de tumor zou verdwijnen.
De tweede was een 24-jarige vrouw die 9 maanden zwanger was van haar tweede kind. Sinds 8 maanden had ze een grote, harde, vergroeide bult achter/onder haar linker oor. Hij groeide snel en was nu al zo groot als een appel. Het kauwen/slikken ging moeizaam en ze had veel pijn door de druk op het weefsel erom heen. Operatie om die bult te verwijderen was te gecompliceerd voor ons en verder is er in het land zo goed als geen Keel/Neus/Oor-chirurgie op dat niveau. Kwaadaardig of niet kwaadaardig, die tumor betekent voor haar een lijdensweg waarin we haar alleen kunnen ondersteunen met pijnbestrijding. Zij en haar moeder begrepen goed wat ik hen vertelde en dat het ‘pou BonDye/voor God’ was. Onze menselijke mogelijkheden schoten tekort.
En soms moet je hier accepteren dat je tekort schiet in de zorg die je kunt bieden maar knapt de patiënt zonder menselijke interventie heel goed op. Maandag werd er een 6-jarig jongetje door zijn oma binnengedragen. Hij oogde niet ziek; leek op een kind in diepe slaap. Maar een kind dat niet wakker te krijgen was sinds zondagmorgen. Geen andere symptomen, geen aanwijsbare redenen zoals bijv. gegeven kruiden, geen voorgeschiedenis. Als je hem kneep bewoog hij maar zijn ogen gingen niet open, hij maakte geen geluid. Maar hij at en dronk. Vreemd. Reden onbekend. Het verhaal paste niet bij bijv. een koortsstuip of epilepsie. Ik moet eerlijk zeggen; als hij volwassen was geweest dan had ik gedacht dat hij net deed alsof. Maar een 6-jarig kind doet niet alsof. We hielden hem voor observatie en per dagdeel werd hij wat meer wakker. Maandagavond begon hij te kreunen als je hem kneep, dinsdag begon hij uit zichzelf te bewegen en deed hij even zijn ogen open als je hem kneep, woensdag deed hij zijn ogen open als je hem riep en woensdagavond deed hij spontaan zijn ogen open en kon hij praten. Donderdag kon hij zitten en praten maar hij viel nog erg makkelijk weer in slaap. En geen bewijsbare reden voor dit “gedrag”. We stonden erbij en we keken ernaar, krabden ons op het achterhoofd en zagen hem gelukkig uiteindelijk weer naar huis gaan.
Groeten, Jacqueline
-
17 September 2015 - 10:26
Marijke:
Hallo Jacqueline,
Ik lees geregeld je verhalen, om jullie wel en wee in Haïti te volgen. Vandaag een verhaal waar je verdrietig van wordt. Lijkt me moeilijk. Het kind met de slaapziekte heeft toch niet een beetje verdovende middelen gekregen/gepikt? Dat zal in Haiti toch ook wel bestaan denk ik? Of een plant met bessen of zo waarvan hij gesnoept heeft. Veel planten die in het wild groeien zijn giftig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
