sectio

Hallo daar,

Het is een pittig weekendje geweest. Na mijn vorige niet-medische update wordt dit toch weer een beetje een medisch verhaal. Iedereen die dat niet wil horen moet nu even wegkijken……
Ja, is er nog iemand? Hier gaan we dan;

Zaterdag kwamen er weer cholerapatiënten binnen en dat vereist weer de nodige infuuswisselingen. Het is wel dankbaar werk, na een uurtje ruime infusie zie je ze zo voor je ogen opknappen. Sommigen hebben even de tijd nodig maar soms is het wonderbaarlijk. Uitgeput en uitgedroogd met holle nietsziende ogen komen ze binnen en na 45 min. zitten ze soms al weer crackers te eten. Na een nacht onderbroken met infuuszakwisselingen zouden we zondag even snel de ronde doen en daarna naar de kerk. De rest van de dag hoopten we lekker rustig aan te kunnen doen. Dat ging dus niet volgens plan!
Halverwege onze ronde werd er een zwangere dame op een bed binnengedragen. Het halve dorp erom heen en allemaal hadden ze wat te zeggen. Uiteindelijk zou de zwangere vrouw maagpijn hebben máár niet aan het bevallen zijn. Toch maar even de buik gecontroleerd en toen hoorde ik 2 hartjes kloppen. Dat was even een verrassing voor de mama en papa, dit was namelijk zwangerschap nr. 11! Mw. had wel een erg harde buik maar geen weeën.
Nadat Michael de vliezen had gebroken kwam de bevalling op gang maar mw. kreeg zo goed als geen weeën. Het starten van oxytocine, een weeenopwekker, is wat bemoeilijkt door het feit dat de oxytocine in 2006 al verlopen is en de werking niet goed voorspelbaar is. En toen we voelden hoeveel ontsluiting de dame had, bleek er in plaats van een hoofdje een voetje te zitten! Na enige tijd werd de eerste zoon, een hulk van een baby, geboren en dachten we dat de problemen achter de rug waren. Dus niet… Het tweede zoontje daalde goed in maar mw. kreeg geen weeën meer. De hartslag van het kindje ging naar beneden en er moest haast gemaakt worden. Met de vacuümpomp werd na veel stress de baby geboren, een klein knap jongetje. Alle twee de kinderen deden het uiteindelijk goed en het wachten was op de placenta. Die placenta kwam dus ook niet vanzelf. De vrouw kreeg heftig bloedverlies en uiteindelijk moest Michael de placenta met zijn hand verwijderen. Zonder verdoving. Niet prettig maar het redde wel het leven van die vrouw. De zus en man van die vrouw zaten met grote ogen en de mond open verschrikt toe te kijken. Het is al een beetje vreemd voor een Haitiaanse man om bij de bevalling te blijven, dat is toch meer vrouwenwerk. Na de bevalling kwam de man zeggen dat zijn vrouw over twee maanden naar de kliniek zou komen voor een sterilisatie. Ik denk dat hij niet nog bevalling mee wil maken! Geen dertiende kind daar dus!
Na alle stress zaten Michael en ik even een beetje lacherig na alle spanning een sigaretje te roken (jaja, ik zou stoppen maar dat lukt me tot nu toe nog niet….) en zouden erna de patiënt gaan zien die tijdens de bevalling binnen was gekomen. Ik voel me nu een beetje schuldig want wie ik dacht dat de patiënt was, was eigenlijk de zoon. Ik had de zoon gezien en dacht: ‘die ziet er niet zo ziek uit, die kan wel wachten.’ Toen ik de échte patiënt al hijgend en puffend op de stoep zag zitten, kreeg ik weer haast. Hij had een heftige astma-aanval. Gelukkig reageerde hij goed op vernevelen etc. maar toch vond ik het vervelend. Niet dat ik tijdens de bevalling tijd had gehad maar mijn eigen sigaret had wel even kunnen wachten!
Hierna bleef patiënt na patiënt binnendruppelen. Van maagklachten tot motorongeluk, het leek wel open dag! Wel erg leerzaam en ook wel schik gehad!
Gelukkig konden we ‘savonds wel even lekker zitten en met een koud drankje de dag doornemen. Gelukkig kunnen we het met z’n vieren goed met elkaar vinden en zitten qua humor op dezelfde lijn. Goed gezelschap is vooral nu goud waard!

Groeten, Jacqueline