Ik zeg toch dat ik niet kan praten!

Hallo,

Het is nu dinsdagmorgen en ik ben blij dat Joanne er nu nog is! Zondag vertrekt zij en heeft zij er 5 maanden opzitten. Wat gaat de tijd snel! Weken vliegen voorbij!
Maar goed, Joanne is er nog en ik kan vandaag dus nog even een dag vrij nemen. Het is vanaf woensdag druk geweest. Niet veel geslapen het weekend en ik was blij toen Joanne zondagnacht van mij overnam zodat ik een nacht niet eruit hoefde voor de cholera. Natuurlijk kwam er die nacht geen nieuwe patiënt binnen….

Maar ook druk met leuke dingen.
In totaal 5 bevallingen waarvan er één een stuitbevalling was. Dat was erg spannend en het leek er even op dat de baby het niet zo overleven. Ik zal niet te veel in detail treden maar met je billen eerst geboren worden is geen goede manier om op de wereld te komen. Wel weer mooi dat deze dame door ons op het zwangerschapsspreekuur was gezien en dat ze wist dat ze een stuitligging had. Als deze dame thuis was gaan bevallen dan had het kindje het zo wie zo niet gered. In Nederland worden de meeste stuitliggingen met een geplande keizersnede geboren. Doordat ze in het ziekenhuis was konden we haar instrueren en de baby had na geboorte reanimatie nodig. Nu doen moeder en kind het goed.

Ook is Masline, een verstandelijk gehandicapte meisje dat zwanger was na een verkrachting, bevallen van een meisje. Zij deed het erg goed en leek erg blij met haar baby. Gelukkig heeft zij een grote familie om haar heen die erg betrokken zijn en ik denk dat zij met hun hulp goed voor de baby kan zorgen.
De laatste bevalling was een dame die op een bed arriveerde. Zij was thuis al een dag aan de gang geweest. Na een tocht van 6 uur lopen, met haar op een bed terwijl zij weeën had, kwam het hele gezelschap net aan het begin van een regenbui aan in het ziekenhuis. Nadat de vruchtblaas werd gebroken floepte het kindje er met één wee uit. De vrouw was zo dankbaar, ze bleef kussen geven aan ons. Het gezelschap leek minder blij. Loop je 6 uur lang en dan krijg je geeneens tijd om goed uit te rusten! Vanwege lokale zwelling waardoor we even wilde afwachten of ze goed kon plassen en omdat het regende bleef de vrouw een nachtje over. Toen we dat vertelden hoorde je bij iedereen een zucht van verlichting! Hoefden ze niet meteen met dat bed weer de modder in!

Ik wil het eigenlijk even niet over de cholera hebben. In Port de Paix zijn afgelopen zondag 15 mensen overleden aan cholera, de infuusvloeistof daar is op en er zijn meer patiënten dan er plek is. Men zegt dat er twee mensen in een bed liggen en dat is met een besmettelijke ziekte geen goed idee. Stel je voor; twee brakende en diarree hebbende mensen in een bed!
Zo triest en mensonterend. Bij ons blijven ze ook binnenkomen en we moesten een derde zaal voor de cholera gaan gebruiken. Ik ben zo dankbaar dat we pas die levering van infuusvloeistof hebben gehad. Anders zou bij ons ook bijna iedereen overlijden. Ik durf niet naar de toekomst te kijken. Afgelopen weekend was het erg druk met slechte cholerapatiënten en veel kindjes die ermee binnen kwamen. Er liggen twee vrouwen die allebei in een paar dagen ongeveer 50 liter infuus nodig hadden. Je kunt je voorstellen hoeveel infusie er doorheen gaat. Het is een nare ziekte en ik denk dat het nog lang niet over is. Cholera blijft nog lang in Haïti en zal nog veel levens kosten.

Even een vrolijke noot van afgelopen weekend; een vrouw komt voor een consult met hevige keelpijn. FrereJarl staat erbij en praat over de gevolgen die een ernstige keelontsteking kan hebben; je kunt er wel aan doodgaan! Ook zegt hij dat sommige mensen er niet meer door kunnen praten en met een ernstig gezicht beaamt de vrouw dit. Ze zegt: ‘dat klopt, ik kan ook niet praten.’ Ik kijk haar aan en zeg haar dat ze dus wel kan praten. ‘Nee, hoor’ zegt de vrouw, ‘ik kan niet praten. Echt niet.’ Ik besloot het maar op te geven. Met pijnstilling en antibiotica stuurde ik haar naar huis en ik hoop dat ze niet terug komt en zelf zegt dat ze is overleden!

Groeten,

Jacqueline