Willem Alexander
Door: jacquelinehaiti
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
27 Augustus 2011 | Haïti, Passe Catabois
Goedenavond!
Waar is Willem Alexander als je hem nodig hebt? Een beetje watermanagement zou hier wel van pas
komen! De cycloon Irene is aangekomen en helaas is zij een beetje pittiger dan Emily. Veel wind en vooral veel regen. Nog nooit zulke buien meegemaakt hier in Haiti. Alsof je een kraan open zet! Het pad naar beneden naar het ziekenhuis is veranderd in een minirivier en dat is erg prettig als je er snachts heen moet. Ik ben nog niet uitgegleden maar dat gaat vast nog wel komen. Helaas is de rivier ook erg hoog. Nog nooit zo hoog gezien. Vanmiddag met FrereJarl en Paterson naar de rivier gaan kijken. Ramptoerisme bestaat hier dus ook! De tuinen aan de oever van de rivier zijn allemaal onder water verdwenen. Zo´n verlies van een oogst was nu net waar wij allemaal bang voor waren. De overstroming nu betekent ondervoeding voor veel mensen later. Ik kon wel een potje huilen daar bij die kolkende watermassa. Waarom? Waarom?
Dorpen zijn afgesloten van de buitenwereld omdat men de rivier niet over kan. Vandaag waren er 3 mensen in de kliniek en helemaal geen zwangeren voor het spreekuur. Mensen overlijden thuis omdat men hier niet kan komen. Het is hier een vreemde wereld, bijna surreeel.
De wind heeft een aantal bomen omgewaaid maar niets dramatisch. Eén omgevallen boom was net binnen het ziekenhuisterrein. Hij viel om, 5 minuten nadat ik over dat pas had gelopen en de mensen in het ziekenhuis vonden dat geweldig. Miss Jacqlien had wel dood kunnen zijn als die boom net iets eerder was gevallen! Er is hier weinig voor de mensen te doen, vooral niet als het regent, dus het rondvertellen van ´het verhaal van de bijna-dood door een omgevallen boom van de miss´ was mooi tijdverdrijf. De mensen hier kunnen zich met één verhaal de hele dag vermaken. Je kunt soms bijna niet lopen in de gang omdat overal mensen zitten. En maar kijken, en maar kletsen, en de boel maar in de gaten houden!
Jameslee, mijn favoriete etterbakkie, heeft gezelschap gekregen van zijn broertje, Lavinslee. Ik kan geen stap door het hek zetten of ze hebben mij wat te vertellen. Gisteren heb ik ze de stuipen op het lijf gejaagd. Het was in de avond en dus donker in het ziekenhuis. Ik heb mijn hoofdlampje op en zoek wat in het infuushok. Zij, en nog wat anderen, staan natuurlijk weer te kijken. Ik zeg dat ik blij ben dat zij kijken want ik ben bang dat een grote spin mij op zou eten in dat hok. Men lacht maar als ik even later gil en mijn hoofdlamp uitzet wordt het akelig stil. Na een paar tellen hoor ik het bibberende stemmetje van Jameslee; ´miss Jacqlien?´ Als ik daarna het hok uit kom rennen zetten ze het allemaal op een gillen maar ze snappen al snel de grap. Zulke momenten zijn zo kostbaar. Tussen alle ellende even lekker gek doen met de mensen, heerlijk.
Maar de regen en de nu hoge rivier zorgen voor problemen. Dat is in ons land niet voor te stellen. Je kunt niet naar huis omdat je de rivier niet over kunt. Je kunt niet naar het ziekenhuis voor je geplande operatie omdat de wegen door modder onbegaanbaar zijn. Je vader overlijdt aan cholera omdat je niet naar het ziekenhuis kunt. Je vrouw bevalt van een dood kindje omdat je niet de rivier over kunt. Schrijnende mogelijkheden die helaas hier realiteit zijn.
En door de overstromingen zullen het aantal cholerapatienten ook weer toenemen. Waterleidingen die kapot gaan door modderverschuivingen zorgen dat mensen uit de rivier moeten drinken. Latrines stromen over en de besmette inhoud spoelt overal heen. We hebben trouwens een nieuwe officiele recordhouder: 69 liter infuus voor één patient met cholera. Ik zeg Hoera, geef die man een sigaar! Vanmiddag met veel moeite een botnaald in een 2-jarig kindje gekregen. Hij had geen aders om een infuus te prikken en een naald in het bot van zijn scheenbeen is dan het enige alternatief. Erg vervelend en erg pijnlijk. Je voelt je dan een beul. Als ik nooit meer een kind met cholera zou zien is mij dat ontzettend veel waard. Nooit meer cholera, wat een wens!
Ik zit nu in het gasthuis en om het huis giert de wind. De regen klettert op het zinken dak. De rivier buldert door de vallei. Het voelt aan als het begin van een enge film.........
Groeten, Jacqueline
Waar is Willem Alexander als je hem nodig hebt? Een beetje watermanagement zou hier wel van pas
komen! De cycloon Irene is aangekomen en helaas is zij een beetje pittiger dan Emily. Veel wind en vooral veel regen. Nog nooit zulke buien meegemaakt hier in Haiti. Alsof je een kraan open zet! Het pad naar beneden naar het ziekenhuis is veranderd in een minirivier en dat is erg prettig als je er snachts heen moet. Ik ben nog niet uitgegleden maar dat gaat vast nog wel komen. Helaas is de rivier ook erg hoog. Nog nooit zo hoog gezien. Vanmiddag met FrereJarl en Paterson naar de rivier gaan kijken. Ramptoerisme bestaat hier dus ook! De tuinen aan de oever van de rivier zijn allemaal onder water verdwenen. Zo´n verlies van een oogst was nu net waar wij allemaal bang voor waren. De overstroming nu betekent ondervoeding voor veel mensen later. Ik kon wel een potje huilen daar bij die kolkende watermassa. Waarom? Waarom?
Dorpen zijn afgesloten van de buitenwereld omdat men de rivier niet over kan. Vandaag waren er 3 mensen in de kliniek en helemaal geen zwangeren voor het spreekuur. Mensen overlijden thuis omdat men hier niet kan komen. Het is hier een vreemde wereld, bijna surreeel.
De wind heeft een aantal bomen omgewaaid maar niets dramatisch. Eén omgevallen boom was net binnen het ziekenhuisterrein. Hij viel om, 5 minuten nadat ik over dat pas had gelopen en de mensen in het ziekenhuis vonden dat geweldig. Miss Jacqlien had wel dood kunnen zijn als die boom net iets eerder was gevallen! Er is hier weinig voor de mensen te doen, vooral niet als het regent, dus het rondvertellen van ´het verhaal van de bijna-dood door een omgevallen boom van de miss´ was mooi tijdverdrijf. De mensen hier kunnen zich met één verhaal de hele dag vermaken. Je kunt soms bijna niet lopen in de gang omdat overal mensen zitten. En maar kijken, en maar kletsen, en de boel maar in de gaten houden!
Jameslee, mijn favoriete etterbakkie, heeft gezelschap gekregen van zijn broertje, Lavinslee. Ik kan geen stap door het hek zetten of ze hebben mij wat te vertellen. Gisteren heb ik ze de stuipen op het lijf gejaagd. Het was in de avond en dus donker in het ziekenhuis. Ik heb mijn hoofdlampje op en zoek wat in het infuushok. Zij, en nog wat anderen, staan natuurlijk weer te kijken. Ik zeg dat ik blij ben dat zij kijken want ik ben bang dat een grote spin mij op zou eten in dat hok. Men lacht maar als ik even later gil en mijn hoofdlamp uitzet wordt het akelig stil. Na een paar tellen hoor ik het bibberende stemmetje van Jameslee; ´miss Jacqlien?´ Als ik daarna het hok uit kom rennen zetten ze het allemaal op een gillen maar ze snappen al snel de grap. Zulke momenten zijn zo kostbaar. Tussen alle ellende even lekker gek doen met de mensen, heerlijk.
Maar de regen en de nu hoge rivier zorgen voor problemen. Dat is in ons land niet voor te stellen. Je kunt niet naar huis omdat je de rivier niet over kunt. Je kunt niet naar het ziekenhuis voor je geplande operatie omdat de wegen door modder onbegaanbaar zijn. Je vader overlijdt aan cholera omdat je niet naar het ziekenhuis kunt. Je vrouw bevalt van een dood kindje omdat je niet de rivier over kunt. Schrijnende mogelijkheden die helaas hier realiteit zijn.
En door de overstromingen zullen het aantal cholerapatienten ook weer toenemen. Waterleidingen die kapot gaan door modderverschuivingen zorgen dat mensen uit de rivier moeten drinken. Latrines stromen over en de besmette inhoud spoelt overal heen. We hebben trouwens een nieuwe officiele recordhouder: 69 liter infuus voor één patient met cholera. Ik zeg Hoera, geef die man een sigaar! Vanmiddag met veel moeite een botnaald in een 2-jarig kindje gekregen. Hij had geen aders om een infuus te prikken en een naald in het bot van zijn scheenbeen is dan het enige alternatief. Erg vervelend en erg pijnlijk. Je voelt je dan een beul. Als ik nooit meer een kind met cholera zou zien is mij dat ontzettend veel waard. Nooit meer cholera, wat een wens!
Ik zit nu in het gasthuis en om het huis giert de wind. De regen klettert op het zinken dak. De rivier buldert door de vallei. Het voelt aan als het begin van een enge film.........
Groeten, Jacqueline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
