Murmureren

Dag allemaal,

En alweer was vandaag wasdag! De weken rijgen zich aaneen. Maandag marktdag en drukste dag in de kliniek, dinsdag eerste operatiedag, woensdag zwangerenspreekuur en operaties, donderdag laatste operatiedag, vrijdag middagspreekuur en dan zaterdag/zondag. Op de markt is weinig te krijgen. Gelukkig gaat er een vrouw voor mij naar de grote markt in Bassen Blue en daar is wat meer te krijgen. Uien, wortels en aardappels; ik kan geen wortelstamp meer zien! Afgelopen week kwam ze met een grote fles melk. Ik helemaal blij want verse melk is hier amper te krijgen. De melk gaat naar het kalfje en de koeien geven ook niet zo veel melk. Maar het kalfje was dood gegaan dus de melk kan worden verkocht. Ik wilde er chocoladepap mee maken. Ik wist dat in de melk zout en kaneel zat, iets wat ze hier standaard doen. Vraag me niet waarom, het is niet te drinken. Ik hoopte dat de cacao en de suiker de zoutsmaak zou overheersen maar dat bleek niet zo te zijn. Uiteindelijk hield ik een aangebrande pan, een verbrandde duim en zoute chocoladepap over. Een complete verspilling van de kostbare cacao en maïzena! Geen succes dus. Toen ze vroeg of ik weer melk wilde hebben, verzocht ik om kale melk; zonder zout of kaneel of wat dan ook. Na een paar dagen kwam haar dochter hiermee aan huis en toen is de chocoladepap wel gelukt! Heerlijk, een echte traktatie!

“Het volk is aan het murmureren.” Ik heb ‘murmureren’ altijd een schitterend woord gevonden maar als daad is het minder geslaagd. Mensen uit een dorp vlakbij zijn het niet eens met de sluiting in het weekend door gebrek aan een tweede arts. Op dit moment is Anne-Marie de enige arts hier. Dit betekent dat Anne-Marie dus altijd óf zelf dienst heeft, óf achterwacht heeft als ik een arts nodig heb in mijn dienst. Zaterdag en zondag zitten we nu dus dicht voor nieuwe patiënten. Voor de patiënten al opgenomen in het ziekenhuis verandert er niets. Doordat er nu een brug over de rivier is, en de weg is verbeterd, is het makkelijker voor de mensen om naar het grote ziekenhuis in Port de Paix te gaan. Ideaal is het niet, we zouden zelf ook liever 7 dagen per week open willen zijn maar dit is voor de lange termijn niet vol te houden. En het volk murmureert. Het frustrerende is dat mensen het niet willen begrijpen. Vooral ook omdat de mensen jarenlang een 24-uursservice gewend zijn geweest en daar ook heerlijk misbruik van hebben gemaakt. Volgens hen kunnen we 24 uur per dag, 7 dagen in de week werken. Doen ze zelf namelijk ook…echt niet!
Miss Sylvanie, een collega in de kliniek, werd verteld dat men benzine aan het kopen was om het ziekenhuis in de brand te steken uit onvrede. En de mensen hier kennende, zal het mij niet verbazen als ze ons ook nog eerst om het geld hier voor komen vragen! Vorig jaar werd uit onvrede de waterleiding vernield dus alles is mogelijk. Bang ben ik niet maar als iemand met een jerrycan in de hand me bij het ziekenhuis om een vuurtje vraagt, dan zit ik in de eerste taptap naar Port de Paix!

Goed nieuws is dat Chama, een meisje van 20 maanden, naar huis is gegaan. Ze werd opgenomen met ondervoeding en tuberculose en woog amper 6 kilo. Haar broertje van 7 maanden woog meer. Het was wel duidelijk wie het langst borstmelk had gekregen! Met F75, speciale melk voor ondervoeding, en de behandeling van tuberculose veranderde ze van een chagrijnig, zwak kind in een breed lachend meisje dat weer kracht had om te lopen.
Slecht nieuws is de opname van een patiënt met cholera. . Na 18 liter vocht begint ze nu aardig op te knappen. Al enige tijd geen nieuwe cholera gehad en we hopen enorm dat het bij deze ene patiënt blijft.
Maar de bonen bloeien! Het ziet er veelbelovend uit! Ik moet niet vergeten om ze elke dag water te geven maar het zal de moeite waard zijn. Over een tijdje verse knapperige boontjes…. Ik kan er nu bij voorbaat al van genieten!

Groeten, Jacqueline