Vrije zaterdag

Dag allemaal,

Weer een hete dag hier en sneeuw voor jullie! Kijk allemaal uit, mocht je de weg op moeten! Gisteren is hier een ongeluk gebeurd met een vrachtwagen waar in de open bak mensen worden vervoerd. Daar passen dus heel wat mensen in! Frere Jarl belde om 13.00 dat het ongeluk gebeurd was en dat mensen op weg waren naar het ziekenhuis. Nu zitten we officieel dicht op de zaterdag maar welke keuze heb je? Eén van eerste twee patiënten was een wat oudere vrouw met schaafwonden en een pijnlijke heup. Tijdens het navragen zei ze dat ze me goed kende; het bleek één van ‘mijn’ diabetespatiënten te zijn. Ik herkende haar niet maar daar praatte ik maar omheen..
Met haar viel alles gelukkig mee.
De andere patiënt was er slechter aan toe. Hij had waarschijnlijk een schedelbasisfractuur en een bloeding in/rond zijn hersenen. Voor hem is er hier in Haïti weinig hoop. Hij had alle symptomen van ‘onthersenen’, een stervend brein. Ook in de grotere ziekenhuizen kunnen ze weinig voor hem betekenen. Verdere diagnostiek kan de diagnose bevestigen maar een behandeling is er niet. En daar sta je dan. Het gevoel van onmacht is niet te beschrijven. Ik gaf hem sedatie en pijnmedicatie iv maar verder kon ik niets doen. Toen zijn vrouw kwam, legde ik alles uit. De mate van acceptatie in Haïti is bewonderingswaardig. In een situatie waar weinig hoop is, accepteren ze dat. ‘Zo de Heere wil’ is een term die we vaak gebruiken om uit te leggen dat we als medici niets kunnen doen. Het is in de Hand van God. En de mensen begrijpen en accepteren dat. Uiteindelijk is de patiënt wel naar Port de Paix gegaan. De chauffeur van de truck, ook een vriend van de patiënt, nam verantwoording voor de behandeling van de patiënt en regelde een ambulance om de man naar het andere ziekenhuis te vervoeren. Dit is gebruikelijk in Haïti. Als de man overlijdt, dan betaalt de chauffeur ook voor de begrafenis. In een land zonder verzekeringen is dat niet zo’n slecht gebruik.
Ondertussen druppelden er nog meer patiënten binnen. Met elke motor of auto die het terrein op kwam, was er iedere keer de spanning; wat zit daar in? Maar gelukkig viel het verder mee. Schaafwonden en mogelijke breuken maar geen grote verwondingen. Cora en Alida deden geweldig werk als trauma-verpleegkundigen. Om een uur of vier was alles weer rustig. Lekker, zo’n vrije zaterdag….

Giften van de mensen hier blijven mij ontroeren. Er ligt een jongetje met anemie in het ziekenhuis en de familie heeft het niet breed. Maar vanochtend komt de moeder naar mij toe en vraagt of ik aardappelen eet. Inderdaad, die eet ik, maar ik zeg dat ze die beter zelf kan eten met haar gezin. Daar wil ze niets van horen. Het is een cadeau uit dankbaarheid en die mag/kun je niet weigeren. Even later duwt ze me een zak in de handen. Zoete aardappelen, twee grote citroenen en een grote hoeveelheid groene erwten. Uit eigen tuin. Geen enkele Nederlandse taart, zelfs geen mokkataart van Voorthuizen, geen welgeschreven bedankbrief, heeft me en zal me ooit zo raken als een zak vol groenten hier.

Groeten, Jacqueline